13 Nisan 2014 Pazar

Cennete yetişmiyordu merdiven


1980’lerin sonuydu… Kendini oyun dışı kalmış hisseden herkes gibi biz de gözlerimizi Seattle’da açmıştık. John Hughes filmlerinden fırlamış karakterler gibiydik; büyüyünce,  bir zamanlar nasıl umut dolu çocuklar olduğumuzu unutmaktan korkuyorduk. 

Akşam, önünden geçerken açık olduğunu anlamanın mümkün olmadığı, mezarlık kadar sessiz bir balo salonunda çalacaktık. Salon, Vahşi Batı’nın iskana yeni açıldığı zamanlara ait köhne kulübelere benziyordu. Ayaklarımızı sürüye sürüye, her adımımızla birlikte şu hayatta bir şeyleri yanlış yapıyor olabileceğimizden biraz daha fazla şüphelenerek, salondan içeriye girdik.  En son giren M’yi de kapıyı usulca kapatması için tembihledik. Kapıyı hızla çarpacak olursak binanın üzerimize çökebileceğinden korkuyorduk.

* * *

Bir hafta öncesinde Paris’teydik…  Yine böyle intihara meyilli bir binaydı, her an kendine bir şeyler yapacakmış gibi bir havası vardı. Duvardaki küçük çatlaklar, bir akarsuyun kollarının havzasında toplanması gibi bir noktadan sonra birbirleriyle birleşiyordu… Birleşme noktasına baktım, sanki oraya dokunsam her şey yerle bir olacaktı…

Nefes alamıyordum, kimselerin beni bulamayacağı su dolu bir varilin içine düşmüştüm. Kafamı o varilden çıkarmaya fırsat bulur bulmaz tüm gücümle nefes aldım. Koca bir şehir ciğerlerime doluverdi. Sadece Eiffel’in altında fotoğraf çektiren aşıklar değil, şehrin hafızasında birinin aşkına konu olmuş ne varsa hepsi benim bir parçam oluverdi. Sabah İnvalides’teki metro durağında gördüğüm kıvırcık saçlı kız sanki bir kez daha yanımdan geçti, bir an için onu yakınımda; yakından da öte, kalbimin derinliklerinde hissettim.

Trocadero’daki aptal bir apartman dairesinde,  iğne atsanız yere düşmeyecek bir kalabalığın önünde çaldığımız o akşam, ne zaman içimi derin bir keder kaplasa onun yüzünü gözümün önüne getirmeye çalıştım… Sahi, niye o akşam o kadar üzüntülüydüm? Ne diye ikide bir “Bizim burada ne işimiz var?” diye düşünüyordum? Sabah Eiffel’in merdivenlerinde de aynı şeyi düşünmüştüm…

Kıvırcık saçlı kız… Niye öylece peşine takılıp gitmedim ki?

* * *

Birileri hemen bir arama kurtarma ekibi çağırmalıydı! Salon yıkılmak üzereydi; ama yıkılmasa dahi içeride kurtarılmayı bekleyen bunca insan varken bu, her halükarda son derece faydalı bir hamle olacaktı! M, işlerin iyi gitmediğini anlayıp hemen kendini sahneye attı, bateriye geçti, çubukları birbirine vurdu ve biz nasıl olduğunu bile anlamadan prova başladı. Zaten bir süre daha hiçbir şey yapmadan durmaya devam etseydik, salon yıkılmasa bile biz, hevesi pamuk ipliğine bağlı insanlar, dinamitle patlatılan binalar gibi kendi üzerimize çöküverecektik.

* * *

Balo salonundaki konser ve sonrasında M’nin odasına çekilip, sonradan hatırlanmayacak kadar önemsiz otelin tekinde kendini vurması… Bunlarla ilgili ne zaman bir şeyler hatırlayacak gibi olsam aklıma birlikte geçiremediğimiz günler geliyor. Sonra o günlere dair hayaller kurmaya başlıyorum. Kimi günler gün içinde kendi yaşadığım gerçekliği bu hayallere kurban ettiğim oluyor; öğle aralarında, bazen işte bilgisayar ekranına bakarken ya da akşam son metroyla eve dönerken… M, bizim çocukları toplamış; yüzünde her şeyin güzel olacağını anlatan bir gülümseme var yine. Cobain’i arıyor, “Çocuklarla toplandık, sen de gel, yalnızken kafanda kuruyorsun!” diyor. Cobain, gülümseyip gelemeyeceğini söylüyor. Washington’a dönmüş, ünlü olmaktan vazgeçmiş, orada mutlu bir hayat yaşıyormuş. Gelemediğine ilk kez seviniyoruz. Layne Staley Alice in Chains’te söylemeye devam ediyor, turnedelermiş. “Olmasam da gelmezdim, akşam maç var” diyor. R.E.M, Vedder, Cornell gelmeye çalışacaklarını söylüyorlar. Sonra M, bana dönüyor ve “Rockçılara güven olmuyor… Zeppelin hariç ama!” diyor! Sonra da John Dunham’ın dünyanın en iyi davulcusu olduğu ile ilgili bir şeyler anlatıyor ve bunu yine sanki dünyanın en önemli meselesinden bahsediyormuş gibi yapıyor.

Onu ve sabahlara kadar konuşup, gelecek hayallerimizi kendimize yastık yaptığımız o günleri çok özlüyorum…

O zamanlar aptallıklarına doymayan, hayalperest iki küçük çocuktuk… M, bazı akşamlar bize gelirdi, verandada oturup saatlerce müzik hakkında konuşurduk. İflah olmaz bir John Bonham hayranıydı. O zamanlar da sürekli Led Zeppelin tişörtleri giyer, “John Bonham dünyanın en iyi davulcusuydu!” deyip dururdu. Saatlerce sadece ikimizin anlayabileceğini düşündüğümüz şeylerden konuşurduk da sonunda konu hep bir şekilde Led Zeppelin’e gelirdi. Yine öyle oldu…

Bugün, eski fotoğraflara bakıyordum… Seattle'a gidip her şeyi mahvetmeden bir hafta önce, o Paris’teki ev partisinde çektirmiştik. M.’in üzerinde "Bonzo" yazan bir tişört vardı.  Onu görünce o günle ilgili anılar zihnimde tekrar canlanmaya başladı. Zaten bu yazıyı da o yüzden yazıyorum sana... Bu arada yıllardır hiç konuşmadık, umarım iyisindir… Ben… Neyse, Paris’ten bahsediyordum… O gün, partiden birkaç saat evvel M.’i balkonda tek başına, düşünceli bir şekilde manzarayı izlerken yakalamıştım. Beni görünce gülümsemişti... Onu o durumda gülümsemek zorunda bıraktığım için üzgünüm… M'i hiç bu kadar hüzünlü görmemiştim. Yanına geldiğimde neyi olduğunu sordum. “Bazen gün sadece geçer… Başka hiçbir şey olmaz, sadece geçer... Bu çok da kötü bir şey değil...” dedi. Aşağıya baktıktan sonra devam etti, “Başlamak için çok yorgunum... Babamın haklı çıkması hiç hoş olmayacak…”  

M.’in babasıyla arası iyi değildi, babası hayatını bir hiç uğruna harcadığını düşünürdü. Bu doğru değildi… Hiçbirimiz başaramadık ama inan, bir hiç uğruna değildi...

Bazı şeylerin önüne geçilemiyor… Orada doğmasaydık, siz M. ile tanışmasaydınız, biz müziği bu kadar sevmeseydik, ben o kıvırcık saçlı kızın peşinden gitseydim, bu tamamen başka bir hikaye olsaydı ve yazarı ben değil de bir başkası olsaydı… Yine de mutlu olmayı beceremeyecekmişiz gibi geliyor… Neyse, biraz uzattım, üzücü şeyler hakkında konuşurken çenem düşüyor… Bu arada neredeyse unutuyordum, bu hafta sonu Paris’te olacağım. Eğer gelirsen eski günlerden konuşuruz, şu sıralar hep o günleri düşünüyorum. Umarım gelirsin, konuşacak birine o kadar ihtiyacım var ki…


Bir şey daha (bu son, söz!)… Paris’teki partinin de Seattle’daki konserin de son şarkısı senin içindi! (Evet, Led Zeppelin!) M.’nin en sevdiği şarkıydı ve en sevdiği insana armağan edilmişti…


Seni ve M'i her zaman bir kardeş kadar yakın görmüş, eski dostunuz  Henry.








Hiç yorum yok:

Yorum Gönder