24 Ocak 2015 Cumartesi

Bu Kabuslar Neden?




1

Gözlerini açtı. Tepesinde uçuşan sığırcık sürüleri gökyüzünde siyah lekeler bırakıp uzaklaşıyorlardı. Kafasını kaldırıp gökyüzüne baktı,  her yer veda sözcükleri ile doluydu… Kıyıya vuran dalgaların sesini takip edip insan boyunu aşan ağaçların refakatinde sahile doğru yürüdü. Bir sonsuzluk illüzyonundan ibaret okyanusa, tıpkı tüm bu yaşananların bir anlamı olduğunu hissettirecek o anın peşindeki biri gibi, yalvaran gözlerle baktı; ama hiçbir şey göremedi. Ufukta beliren dev dalganın gölgesi güneşi yutmuş, her yeri karanlığa gömmüştü… Çocukken karanlıkta tek başına kaldığında ne yapıyorsa yine onu yaptı; gözlerini kapayıp sevdiği birini düşündü… Kollarını ve bacaklarını iki yana açtı. Nefesini dudaklarında hissedebiliyordu şimdi. Kolları kollarına, bacakları bacaklarına dokundu. İlk defa, tüm hayatını bir ıstıraba çeviren o kalp kırıklığına karşı gerçek bir zafer kazanıyordu. Zafer sarhoşluğuyla daha da sıkı sarıldı ona, ikisi tek bir bedende birleşene kadar da bırakmadı… Eğer her hikayenin mutlaka bir sonu olmalıysa işte bu, o olmalıydı.



2

Kötü bir düşten uyandık; daha kötüsünü görmek için…

Miray, gözlerini açtığında odasının duvarlarını çepeçevre saran yağlı boya tablolar hala sallanmaya devam ediyordu. Yatağında doğrulup derin bir nefes aldı. Camdan dışarıya, ketumluğuyla ün salmış kasabanın sessizliğini bir bıçak gibi yarıp geçen yük trenine baktı. Terden ıslanmış saçları yüzüne düşüyordu, eliyle saçlarını arkaya attı. Yatağının ucundaki tabloya, kumsalda kendisine doğru gelmekte olan dev dalgayı bekleyen adama baktı. Gözü saate takıldı; saat “her şey için 2 saat erken”di. Kalktı, olur da babası çıkagelir diye yatağının altında sakladığı boya takımını çıkardı, tuvalin karşısına geçti; ama bir şey yapmadı. Sanki diğer tüm o şeylerden önce var olmuş bir boşluğa bakar gibi baktı ona. Bakışları resmi delip mahallenin sokaklarını turlamaya başladı. Her yer o kadar ölüydü ki, insanın yarın güneşin tekrar doğacağına inanası gelmiyordu. İnadına açan mezarlık çiçekleri de olmasa, sabahları perdelerini açıp kasabayı seyredenler, buralarda hayat olduğuna dair hiçbir emareye rastlayamayacaklardı.

Sanki herkesin bir an önce ölmesi isteniyormuş gibi göz açıp kapayıncaya kadar izinleri alınıp iskana açılan mezarlık, şimdi rengarenk çiçeklerle dolmuştu. Ölülerle dolu bir mezarlık, bir türlü üzerindeki o ölü toprağını atamayan bu kasabaya hayat vermişti. Normalde kimsenin uğramadığı Hiçli kasabası, mezarlık açıldıktan sonra, sevdiklerini kaybeden insanları ağırlayan bir efkarlanma tesisine dönüşmüştü. Belediye, sokakların temizliğini taziyeleri kabul eden mefta yakınlarına devretmişti; artık buralar kederli insanların gözyaşlarıyla yıkanıyordu. Oysa bu acıyla kutsanmış toprakların çocukları, bir zamanlar kimseye belli etmeden, kendi hallerinde ölüp gider ve yalnızca burada doğan insanların gömüldüğü eski kasaba mezarlığına gömülürlerdi. Eskiden bu kadar geleni gideni olmazdı bu kasabanın; hele gideni, hiç olmazdı…

Eskiden her şey daha tahmin edilebilirdi… Birisi öldüğünde ikindi namazını müteakip cenazesi kaldırılır ve kasaba sakinlerinin katılımıyla merhum, eski mezarlığa defnedilirdi. Gökyüzünde yaşayan devlerin bile girebileceği kadar derin ve geniş mezarlar açılırdı.  İnsanlar, yakınlarını kendi elleriyle gömmenin acısını yaşamasınlar diye mefta ile yakınları arasına tahtalar dizilirdi. Tahtalar çöküp de mezar oturduktan sonra sıra, malumun ilanı mezar taşlarını dikmeye gelirdi… O zamanlar insanlar, sevdiklerine kavuşmak için en az beş yıl beklemek zorundaydılar. Belediye ancak o zaman aynı mezarda buluşmalarına izin veriyordu. Sonra bu süreyi önemsememeye başladılar; sevenleri ayırmamak istemelerinden değil ama, artık mezarlıkta yer kalmadığından.  Hiç yer kalmadığında yeni bir mezarlık yaptılar. Her ne kadar kasabalılar çürümüş etler gibi çöpe atılmasın diye sunulan bir hizmet gibi görünse de aslında yeni mezarlık, çok parası olmayan yabancılar için yapılmıştı. Güneye tatile gidemeyenlerin mecburi durakları, şehre yakın tatil beldelerine benziyordu. Şehirdeki mezarlıklar pahalıydı, bu devirde ebedi istirahatgahını seçerken bile insanın ayağını yorganına göre uzatması gerekiyordu. Yalnız bu ölüler için bir cazibe merkezi olma durumu çok da uzun sürmeyecekti. Ölüm turizminin gözbebeklerinden biri haline gelmiş Yeni Hiçli Mezarlığı’nda mezar fiyatları günden güne artmaktaydı.

Kasaba olarak tek turizm gelirimiz olan efkarlı şehirlilerin burada ne ölmeye ne de yaşamaya değer bir şey olduğunu görecekleri günler yakın…

Zaten ölüler için Hiçli’den daha rahat bir yer düşünülemezdi! Yaşam, buraların yabancısıdır, her zaman kendini deplasmanda hisseder. Bu kasaba sınırları dahilinde hiçbir zaman, yaşam ölüme karşı belirgin bir üstünlük kuramamıştır. Bunu anlamak için etrafınıza bakmanız yeterli, her yer yaşamaya istidadı olmayan insanlarla dolu. İlk başta her şey çok normalmiş gibi gözükebilir, aldanmayın. Birinin yüzünde güzel bir gülümseme görürsünüz; hayatında daha önce hiç acı çekmediğine yemin edebileceğiniz birine ait bir gülümseme. Sonra o gülümseme o kadar çabuk kaybolur ki, hemen anlarsınız buradaki her gülümsemede mutluluğa baskın gelen ağır bir ıstırap saklı olduğunu. Sanki her şey çok uzunca bir süre çok kötü gitmiş de bir zaman sonra iyi şeyler düşünmek, geçmişin hatırasına büyük bir saygısızlık olarak kabul edilmeye başlanmış. Burada yeni günlere dair iyi şeyler düşünmeye kimsenin yüzü olmadığı gibi yine kimsede eski hikayeleri hatırlayacak cesaret de yoktur.

* * *

Herkesin bildiği ama anlatmaktan korktuğu çok eski bir Hiçli hikayesi vardır; daha kolay unutulsun diye her seferinde daha eski bir tarihten başlatılan. On yıl önce, “eskiden…” diye anlatılırdı; şimdi, “Çok ama çok eskiden…” diye anlatılıyor. Doğrusu “Hatırlamak istemediğimiz kadar eski zamanlarda…” olacak.

Hatırlamak istemediğimiz kadar eski zamanlarda, kimilerine göre henüz kasabadaki demiryolu inşa edilmeden, Hiçli’de yaşamış soyu sopu belirsiz bir aileden bahsedilir; Karaderi Ailesi. Bir terzinin yanında çalışan aklıevvel Bilal ile güzeller güzeli Neriman’ın hikayesi...

Neriman’ın annesi, daha Neriman ölümün anlamını öğrenmeden canına kıyıp Neriman’ı anlamsız bir yalnızlıkla baş başa bırakmış. Sadece Neriman değil, ölümün anlamını bilen yetişkinler de bir anlam verememişler bu zamansız ayrılığa. Neriman o elim günden sonra her geçen gün biraz daha deliren babasıyla birlikte yaşamaya başlamış. Söylenene göre babası, bazı günler Neriman’ı okula göndermeyip ona ‘ev işleri’ yaptırırmış…

Bazıları hikayenin bu kısmını biraz daha farklı anlatır…

Neriman’ın okula gitmediği bir gün, komşular babasının marangozhanesinden gelen bazı tuhaf sesler duymuşlar. Kulübedeki küçük yarıktan içeriye bakmışlar ve içerdeki o manzarayı gördükten sonra… Sonra hiçbir şey olmamış gibi evlerine dönüp radyo dinlemişler.

Babası Neriman’ın ağzını bağlayıp her seferinde daha fazla bağırsın diye… Her seferinde daha acımasızca, her seferinde insanlığını daha çok kaybederek ve her seferinde Neriman’ı onu terk eden karısının yerine koyarak…

Öyle işte…

Neriman, lise çağına geldiğinde kendisine musallat olan babasına daha fazla dayanamayıp Bilal Karaderi isimli aklıevvel terzi yamağıyla birlikte buralardan kaçıvermiş. Birlikte kasabanın hemen sınırındaki mağaraya yerleşip orada saklanmaya başlamışlar. İşte o gün, her şeyin çığırından çıkmaya başladığı gün olmuş. Karaderi çifti, nedendir bilinmez, kasabaya yolu düşen herkesi tek tek avlamaya karar vermiş. Yakaladıkları insanları öldürüp cesetlerini küçük parçalar haline getirdikten sonra pişirip yemişler. Bir zaman sonra, onları yakalayıp bağlamaya -tıpkı babasının Neriman’ı bağladığı gibi- ve canlı canlı yemeye başlamışlar. 40 yıl boyunca, yolu bu ıssız kasabaya düşen insanları hayvanlar gibi parçalayıp yemiş, yiyemedikleri etleri de tuzlayıp saklamışlar. Mağarayı adeta bir mezbahaya çevirmişler. Karaderi ailesi bu 40 yıllık süre içinde birçok çocuk sahibi olmuş ve sonunda 30 kişiden oluşan büyük bir yamyam ailesine dönüşmüş.

Bazen onlarla ilgili öyle canice şeyler anlatılır ve bu öyle içten bir şekilde dile getirilir ki bu anlatılanların gerçek mi yoksa kasabadakilerin bastırılmış fantezilerinin bir ürünü mü olduğunu anlayamazsınız. Kasabaya gelen hevesli genç muhabirlerden birinin yaptığı bir belgeselde, ailenin bir kadını yakalayıp günlerce tecavüz ettiğine ve her seferinde kadının bir uzvunu keserek bunu kadın ölünceye dek devam ettirdiğine dair bir hikayeden bahsedilir. Bu olayın gerçek olup olmadığını hiçbir zaman bilemeyeceğiz, tek bildiğimiz bize böyle anlatılmış olduğu… Bazen gerçekliği, anlatıcıya olan güvenimiz belirler.

* * *

Miray, son fırça darbesinin ardından eserini baştan aşağı süzdü. Tıpkı Bruegel tablolarındaki gibi en göz alıcı figürler, bir cümbüşün içerisinde kaybolup alelade figürlere dönüşmüşlerdi. Karaderi ailesinin hükümet tarafından gönderilen bir bölük asker tarafından yok edilmesinden yıllar sonra, Miray önce o günlerin lanetini taşıyan kasabaya, sonra da karşısında duran kasaba resmine bakıp dudaklarının kenarına düğün evi süsü verilmiş bir cinayet mahalli konduruverdi.

Saatin sinir bozucu alarmı her zamanki münasebetsizliğiyle çalıp Miray’ı resmin içinden çekip çıkarıverdi. Kurduğu tüm hayalleri sonradan çocuklarıyla paylaşacağı değerli oyuncaklar gibi bir köşeye kaldırdı Miray.  Saate baktı. Saat şimdi “bazı şeyler için hiç de erken değil”di. Üstünü giyip kahvaltıya inmesi gerekiyordu. Tabloya baktı, her şey o kadar gerçekti ki…




3

Miray, seksenlerden kalma sahte bir güven ortamı üzerine kurulmuş yemek masasından kalktı, hiçbir satırına inanmadığı lüzumsuz kitaplarla dolu çantasını sırtlayıp evlerinin kapısından tam yüz beş Miray adımı kadar uzakta bulunan yeşil boyalı, bahçeli eve doğru yürümeye başladı. Bahçeli evin kapısındaki demiri yukarı kaldırıp bahçe kapısını açtı. Her zaman olduğu gibi yine açık olan salon penceresinin önünde durup içeriye seslendi.

“Ozan, hadi geç kalıyoruz!”

Pencerenin önünde oturan iyi giyimli, orta yaşlı, uzun kıvırcık saçlı bir adam kafasını dışarı çıkarıp Miray’a gördüğünüz anda gerçek olduğuna yemin edebileceğiniz bir gülümsemeyle yanıt verdi. Miray, adama aynı şekilde eşlik ettikten sonra lafa girdi.

“Cevher Abi, Ozan’ı çağırabilir misin?”

Cevher, elindeki plağı gösterip biraz önceki gülümsemeyi henüz zaman aşımına uğramamışken tekrar kullanıverdi. Ardından oturduğu yerden kalktı, elindeki plağı pikaba yerleştirdi. Haydn’ın 94 No’lu Sürpriz Senfonisi çalmaya başladı. Tam yemekten sonra uyuklayan dinleyiciler için yazılmış davullu üçüncü kısım başlamıştı ki Ozan odasındaki yatakta bildiği her şeye küfrederek doğruldu. Her sabah olduğu gibi yine karşı duvarda kendisini gözleyen kuzgunla göz göze geldi. Şeytani bir gücün tesiri altına girmiş zavallı biri gibi sesin geldiği yöne doğru yürümeye başladı. Güzergahında bulunan gömleklerden birini üstüne geçirip salona yöneldi. Pantolonunu henüz giymişti ki koltuğunda oturmuş, çalan senfoniye elleri ile tıpkı bir orkestra şefi gibi eşlik eden abisini gördü. Başını sallayıp o sırada kendisini müziğe kaptırdığı için kardeşinin salona girişini göremeyen Cevher’i selamladı, açık olan pencereye doğru yürüdü, aşağıda kendisini bekleyen Miray’a yüzünde hiçbir sevgi sözcüğünün barınmasına mahal vermeyecek bir bakış attı, pencereyi kapattı. Belki birkaç tablo ve Miray’ın kalbi o anda yere düşüp tuzla buz oluverdiler.

* * *

İki dakika sonra, Cevher’i Viyanalı bir müzisyenle baş başa bırakıp okula doğru yürümeye başlamışlardı bile. Ozan, her zamanki gibi çevresi ile hiç ilgilenmeden kavaklı yolda öylece yürümeye devam ediyordu. Miray ise Ozan’dan başka bir şeyle ilgilenmenin zaman kaybı olacağına inandığından yine okul yolu boyunca gözlerini Ozan’dan ayırmadı.

Ozan’a baktığında kendini tüm bu olanların bir anlamı olduğuna ikna edebiliyordu. Gerçekten de, şu an belki size anlamsız gibi gelebilir ama hayatta bundan daha önemli bir şeyin olmadığı zamanlar olur. Hele ki kimsenin umurunda olmayan bir yerde, amaçsızca geçirilen yaz tatilleri gibi bir hayat yaşıyorsanız bir şeylere tutunmak istemeniz son derece normaldir. Buradaki insanlar bir uçurumun kıyısında oturmuş bacaklarını sallandırarak yaşıyorlar. Düşmemek için bir şeylere tutunmaya ihtiyaçları var… Gelecekle ilgili hiçbir umutları olmasa da, her şeyin büyük patlamadan itibaren sürekli kötüye gittiğini düşünseler de, her yerin karanlıklarla kaplı olduğu bir dünyada yıldızlardan teselli bulunamayacağına inansalar da… Herkes, bu büyük çaresizliği kelimelerle ifade etmese bile hayatının bir döneminde kalbinin en derinlerinde hissetmiştir...

Miray, okulun kapısına vardıklarında, Ozan’a son bir kez daha hayranlıkla baktı. Hiçli’de geçirilen tek bir güzel an bile ölümü sizden alacaklı kılmaya yeterlidir. Miray bunun farkındaydı ama işte, bilmek bazen hiçbir işe yaramıyordu. İnsan, “Bu yaşadıklarımın bir anlamı olsun istiyorum” dediğinde çıkıp da “Var zaten” diyen birisi olsun istiyor. Böyle bir arzunun önüne ölüm bile geçemez.


4

Kayıpların başlamasından bu yana tam 4 ay geçmişti. İnsanlar, kaybolanların akıbeti hakkında konuşmaktan çekiniyorlardı. Okulda, yakınları kaybolanlar da buna dahil olmak üzere, hiç kimse bu meçhule gitmiş insanların adını anmıyordu. Sanki isimleri söylendiğinde geçmiş zamanlara ait bir hikayenin sararmış sayfasına dönülecekti. O sayfa, o kadar korkunçtu ki kimse oraya geri dönmek istemiyordu… Bazen çok korkunç bir an yaşarsınız, geçtikten sonra dahi bundan sonra her şeyin çok daha kötü olacağı hissi sizi terk etmez. Hiçli’de bir gün, böyle anlardan meydana gelen bir 24 saattir.

* * *

Karaderi hikayesinde küçük bir havuzdan bahsedilir… Karaderi ailesi mağaradaki kraterlerden birini işkence havuzuna çevirmiş.  O kraterin içinde işkence edilen kurbanların bu işkenceden kurtulsalar bile kendi kanlarında boğulacakları söylenir…
Süvariler, daha büyük bir gazapla birlikte geleceklerse kim onların son anda gelip tüm hikayeyi toparlamalarını ister ki?
* * *

Kimse kaybolan insanlar hakkında konuşmak istemiyordu. Onları düşündükçe nefesleri kesilecekmiş gibi oluyor, yavaş yavaş boğuluyorlardı… Geçen ders birisi teneffüste, etrafı kolaçan edip söyleyeceklerini başka kimsenin duyamayacağından emin olduktan sonra, kaybolan insanlardan bahsetmişti. Birinin bağırsaklarının çıkarılıp anne ve babasının kaldığı eve kadar bir şerit halinde yere serildiğini duyduğunu anlatmıştı. Yine de bu, insanları huzursuz etmek için yeterli değildi. Ozan’ın tahtayı çıkıp edebiyat dersi için seçtiği konuyu anlattığı güne kadar, bu kasaba cinayetini son ana kadar inkar eden katil rolünü başarıyla oynayacaktı. Ozan, tahtayı çıktıktan sonraysa her şey gündüz ile gece kadar farklı olmaya başlayacaktı.

Ozan tahtaya çıktığında tayini buraya çıktığı günden bu yana her gece daha çok içen öğretmen, dersin bir an evvel bitmesini bekleyen bezgin bakışlarla sınıfı süzüverdi. Sınıfın erkekleri kendilerine birbirinden anlamsız zaman geçirme eylemleri bulmuş, onlarla ilgilenmekteydiler. Kızlar ise hiçbir zaman kendilerine yüz vermeyen ve bu yüzden günden güne daha çok arzuladıkları Ozan’ın ağzından çıkacak kelimelerin yolunu gözlüyorlardı.  Ozan, kelimelerin esaretine son verdi.

“Tom Sawyer… Ondan bahsedecektim… Uzun Amerikan nehirleri… Küçük yaramaz çocuklar… Daha birkaç şey daha vardı... Hepsini anlatacaktım… Sonra vazgeçtim, neden küçük oğlan çocuklarının hikayelerini bu kadar sevdiğinizi düşündüm. Cevap o kadar basitti ki! Onları evcilleştirmek hoşunuza gidiyor!”

Ozan bir süre duraksadı, öğretmene doğru döndü. Gülümsedikten sonra tekrar sınıf arkadaşlarının gözlerinin içine baktı.

“Neden tüm çocuklar ailelerinin yanında olmak zorunda ki? Dışarıdaki kavak ağaçları… Ne kadar da büyükler! Eğer içleri çürümüşse ağaçlar için yapabileceğiniz en faydalı şey onları kesmek! Buradaki bütün yetişkinlerin içi çürümüş, bizleri de zehirlemelerine göz yumarsak nasıl insanlara dönüşebileceğimizi görmüyor musunuz? Kalbiniz büyüdüğünüzde ölür, nefes almaktan vazgeçtiğinizde değil! Tom Sawyer olarak ölürseniz, o aptal kitapların sonu büyüklerin yazdığı gibi bitmeyecek. Tom Sawyer’lar ölüyor… Küçük Prens’ler ölüyor… Onları karınlarını deşiyorlar, yüzlerinden maskeler yapıyorlar, ölülerini mikrodalgada pişiriyorlar… Görmüyor musunuz? Nasıl görmezsiniz? Her şey bu kadar açıkken… Böyle yaşamaktansa ölmeyi tercih etmeleri büyük bir yüce gönüllülük olurdu! İnanın bana, bizlere bundan daha büyük bir hediye veremezler! Fırsatınız varken gidin buradan. Gitmezseniz öleceksiniz, kalpleriniz ölecek!”

Ozan, donuk bir karenin içindeki tek hareketli karakter olarak sınıf arkadaşlarının arasından geçip yerine oturdu. Sonra zaman, kaybettiklerini telafi etmek ister gibi çok hızlı geçti. Son ders zili çaldığında, daha Ozan’ın son cümlesinin mürekkebi kurumamıştı.

* * *

Miray akşam eve gittiğinde, Ozan’ın söylediklerini düşündü. Miray, hiçbir zaman buralardan gitmeyi düşünmemişti. İnsanlar kaybolsa da, haklarında korkunç hikayeler anlatılsa da bu fikri aklına bile getirmemişti. Ona da hak vermek lazım, bazen bir düşünceyi taşımak sanıldığından çok daha zordur. Zihninizin bir köşesinde belirdiği andan itibaren gittikçe ağırlaşmaya başlar. Sonunda sizi tamamen ele geçirir. Kafanızın içindeki bir düşünceden asla kaçamazsınız. Miray tam da bu yüzden bunu aklının bir köşesinden bile geçirmiyordu. Ozan, buradaydı ve o burada olduğu sürece gitmesi için hiçbir sebep yoktu. Amerikan romanlarındaki sonsuzluk hissi veren nehirler, yer değiştirmeyi kutsayan ihtişamlı göç yolculukları, hepsi birden anlamlarını yitirmişti.
Miray, kalmaya karar vermişti. Sonsuza kadar burada kalacaktı…



5

Üç kısa bir uzun… Ta ta ta tammm! Cevher, Beethoven’ın 5. Senfonisi’ni açtı.  Kader, kapıları yumruklamaya başlamıştı; üç kısa bir uzun… Üç kısa bir uzun…  Miray,  öylece dışarıya seyreden Ozan’a baktı. Ders çalışmaya niyeti yokmuş gibi gözüküyordu. Defterini kapayıp Cevher’e döndü.

“Ozan’ın nesi var?”

Cevher gülümsedi.

“Buralardan gidecekmiş… Kader, bir kere kapıya dayandı mı bunun geri dönüşü olmaz.”
Miray’ın yüzünde güllerden bir çelenk vardı şimdi.

“Nasıl gidecek?”

“’Bu dönem bitince buradan taşınmamız lazım’ dedi. Bilmiyorum… Birkaç küçük işi varmış, onları da tamamlayınca gidecekmiş”

“İyi de sen gidemezsin ki?”

Yıllardan beri evden dışarıya adımını bile atmamış Cevher, o anda dışarıda yaşayabileceği tüm o farklı hayatları düşündü. Düşündüğü anda koşarak evine döndü, bir saniyeden daha kısa bir zaman içerisinde koltuğundaki yerini aldı. Miray’a baktı ve hüzünle gülümsedi.

“Beethoven çok büyük bir besteciydi… 9. Senfoni’yi tamamladığında tamamen sağırdı. İnsanlar ancak bir yıkımın eşiğindeyken en büyük numaralarını yapacak gücü kendilerinde bulabilirler. Başkalarının hiç ummadığı bir şey yaparlar, herkesi şaşırtan bir şey…”

Miray, Ozan’ı kaybetme fikrini düşündü… Ozan, pencereden dışarıya bakmaktan vazgeçmişti. İçeriyi göz ucuyla süzüverdi, Miray’a doğru döndü ve “Yarın akşam çalışalım mı?” dedi. Miray duyduklarından emin olmak için “Anlamadım” dedi, Ozan tekrarladı, “Yarın… Ders çalışalım mı?” 

Ozan, ilk kez ders çalışmak için Miray’ı eve davet etmişti. Bundan öncekilerin hepsinde ders çalışma fikri Miray’dan çıkmıştı. Miray, Ozan’ın yokluğu ile ilgili kurduğu kabusların üzerine toprak attı; hepsini gün yüzü görmemiş düşler mezarlığına, zihninin köhne bir köşesine kaldırdıktan sonra sordu:

“Kaçta geleyim?”



6

Saat, tam dokuz… Miray elinde ders kitapları, salonun penceresinin altında zaman öldürüyordu. Saatinin alarmı tam dokuzda çalmaya başladı. İlk kez güzel bir anı bozmak yerine güzel bir şeyi müjdelemek için çalıyordu.

Miray, ilk defa pencereyi kapalı görüyordu ama aklı Ozan’da olduğu için bunu hiç garipsemedi. Birkaç küçük Miray adımından sonra şimdi evin kapısına varmıştı. Kapının açık olduğunu gördü. Eliyle ittirdi. Kapı yavaşça aralandı…

İçeriye girdiğinde salonda kimseyi bulamadı. Oysa Cevher, her zaman salondaki pikabın yanındaki koltukta otururdu. Önce “Cevher Abi!” diye bağırdı, sonra da Ozan’ın adını haykırdı. Ses yoktu… Karanlıkta yolunu bulabilmek için telefonunun ışığını yaktı. Tam o sırada başka bir yerde bir yabancı ışık beliriverdi. Işığın peşinden Ozan’ın odasına doğru yürüdü. Odaya girdiğinde yerdeki kilimin kaldırılmış olduğunu fark etti. Kilimin olması gereken yerde şimdi bodruma açılan bir merdiven vardı.

Merdivenden aşağıya indi. Aşağısı eski eşyalarla doluydu. Duvar kağıdı gibi dört bir yanı sarıveren plaklar yüzünden bir çeşit müzik mezarlığında olduğunu düşündü. Tam o sırada gözünü alan bir parıltıyla irkildi. Parıltının peşinden ürkek adımlarla yürümeye başladı. Paslanmış bir kapının açılırken kopardığı feryat, bodrumdaki sessizliği yarıverdi. Hayal meyal bir yüz gördü, bir silüet; ama kim olduğunu seçemedi. Arkasından seslense de nafile, çoktan karanlıkta kendini kaybettirivermişti.
Korka korka kapıdan içeriye girdi. Demiryolu yapımına engel olmasın diye zamanında kapatıldığı söylenen eski tünellerden biriydi bu. Tünelin sonuna geldiğinde, tünelin bir mağaraya açıldığını fark etti. Durdu, saçlarını ürpertici bir sükunetle okşayan sesi fark etti.  Artık kaçmak için çok geçti… Arkasını döndüğünde kafasında cellat maskesi ile karanlıkta dikilen birinin şok edici varlığı ile yüzleşecekti. Gözlerini kapadı… Açtığında her yer aydınlanmıştı.

  

7

Cevher, her elini yukarı kaldırdığında kraterin içerisindeki taşlara zincirlenmiş insanlar acıyla inliyorlardı. Cevher, hayatının senfonisini yazmış bir bestekar gibi büyük bir gururla gülümsedi. Miray’a döndü… Miray gülümseyerek koronun en yeni üyesine, hayatının aşkına, hiçbir yere gitmeyecek, her zaman onun olacak olan Ozan’a baktı… Ozan, abisinin ricasını kıramayıp Miray’ı eve derse çalışmaya davet etmişti. Oysa kendisini böyle bir hikayenin içinde bulacağını bilseydi bunu aklının ucundan bile geçirmezdi.

Miray eğildi, aşağıya havuzun içindeki zavallı kasaba sakinlerine baktı. Onlar Cevher’in hayaliydi. Miray ise yalnızca Ozan’ı hayal etmişti; kocaman bir resmin içindeki diğer tüm o parçalardan daha değerli olan o tek parçayı. Aşağıda ölmek için yalvaran insanların sesi mağarada yankılanırken Miray tekrar gözlerini kapadı.

Düşün içindeki Ozan arkasını dönüp gitmeye karar verdi; ama sonra vazgeçti. Hiç beklemediği bir anda, sarıldı Miray’a. Artık ölmek istemediğini fark etti Miray, yaşama arzusu zincirlerinden kurtulmuş kızgın köpekler gibiydi şimdi. “Ah…” dedi, “ölmek ne kadar da aptal bir düşünce!”

Burası Hiçli… Burada yaşamanın ön koşulu ölmektir; yaşarken ölmek… İnsanlar tutunacak bir şey ararlar ve bu genelde sizin hayatlarınız olur. Birileri sırf yükseklik korkusu var diye, sanki hiç aşağıya düşmeyecekmiş gibi, tutunabildiği kadar çok dala tutunmaya çalışıyor. Bütün ağaçları yok ediyorlar… Bu, hep böyle oldu… Ben hepsini gördüm. Buradaydım… Ve her şey aşağı yukarı böyle olmuştu…

İnanmıyor musunuz? Tüm bu anlatılanlara, o eski hikayelere… Sahi, bunlar gerçek miydi? Her şey tam da böyle mi olmuştu? Doğrusunu söylemek gerekirse, bunu ben de bilmiyorum… Hem zaten kim gerçeği avuçları arasında tutabilir ki?



Hiç yorum yok:

Yorum Gönder